(Uit wijkblad Donderberg, januari 2017, door Ida Kersten. Fotografie: Pieter Kersten)
“Als Marokkaan sta je 1-0 achter. Dat is geen mening, dat is een feit. Dan heb je twee mogelijkheden. Je accepteert het en gaat je zo gedragen. Of je doet er alles aan om te laten zien dat je 1-0 vóór staat”, zegt Abdel-Ilah op een zachte maar overtuigende toon. Wie is hij? Abdel-Ilah is een geboren en getogen Donderberger, 24 jaar oud en de jongste in een gezin van drie kinderen. Zijn schoolcarrière begint hij op de Vincent van Goghschool.
Alhoewel uit de Cito-toets een HAVO advies rolt, is de school van mening, gezien zijn speelse gedrag dat hij beter op zijn plaats is in het VMBO T. Na het behalen van zijn diploma vervolgt hij zijn weg op het MBO en kiest voor de studierichting SPW (Sociaal Pedagogisch Werk). Dat blijkt toch niet de juiste keuze te zijn en na twee jaar stapt hij over naar SCW (Sociaal Cultureel Werk). Maar Abdel-Ilah wil verder. Op dit ogenblik is hij aanbeland in zijn derde jaar van het HBO HM (Human Resources Management) en is ervan overtuigd dat hij volgend jaar klaar is met zijn studie.
Op mijn vraag: Stel dat je toch naar de HAVO was gegaan, had je dat dan kunnen afmaken met een diploma? Hij kijkt me aan en zegt: “Ik denkt het wel want mijn VMBO heb ik op mijn sloffen gehaald. Maar ik ben tevreden zoals het gegaan is. Ik heb tijd gekregen en genomen om te rijpen en levenservaring op te doen.”
Verschillende activiteiten
In het kader van zijn HBO studie loopt hij nu stage bij DB4ALL. Hij is een van de coördinatoren van de voetbalclub de Tigers. In deze voetbalclub zijn alle kleuren van de Donderbergse regenboog vertegenwoordigd en oefenen kinderen en jongeren wekelijks om hun club tot een succes te maken. Zelf is Abdel-Ilah ook een enthousiaste zaalvoetballer bij de club Amicitia. Hij heeft een druk leven. Naast studeren, stage lopen en voetballen is hij ook nog taxi chauffeur. Hij is een van de vele jongeren die op initiatief van DB4ALL in samenwerking met de gemeente en de baangarantie van het taxibedrijf Motax een taxiopleiding succesvol heeft afgerond en aan de slag is gegaan.
Ik vroeg mij af hoe hij deze verschillende activiteiten combineert. “Dat is heel simpel. Ik heb een goede werkgever. Elke zondag lever ik een overzicht van mijn beschikbare uren in zodat ik voldoende tijd overhoud voor de rest”.
Dromen
Abdel-Ilah is tevreden met zijn leven, maar heeft hij ook nog dromen? “Ik wil mijn HBO diploma halen, een goede baan, trouwen en vader worden. Ja, een beetje huisje, boompje, beestje. Daar is niks mis mee. Mijn grote voorbeeld is mijn oudere broer. Hij is jaren geleden begonnen als bouwvakker en heeft zich opgewerkt tot projectleider in de bouw. Ik ben trots op hem”.
Het leven is goed op de Donderberg
Het leven is goed op de Donderberg, hij wil hier niet weg. Waarom niet? Hij heeft een waslijst van positieve veranderingen die de laatste jaren hebben plaats gevonden zoals de renovatie van de woningen en het nieuwe winkelcentrum. Waar het hart van vol is, loopt de mond van over. Blij is Abdel-Ilah met de vele mogelijkheden die er nu zijn voor jongeren zoals de voetbalclub de Tigers en het Cruyff Court en Beweegpark bij de Olieslagerstraat.
Vroeger waren er veel hangplekken en dat bezorgde overlast voor de omwonenden. Die overlast is nu verminderd omdat jongeren een thuis hebben gevonden bij DB4ALL. Tijdens de inloop die laagdrempelig is, kunnen jongeren terecht voor ontspanning of een vertrouwelijk gesprek.
Gebeurtenissen elders
Ook al betekent de Donderberg voor Abdel-Ilah een veilige thuishaven, de schrijnende gebeurtenissen elders in de wereld hebben ook hun weerslag op zijn leven. “Het zijn die kleine speldenprikken die je laten voelen dat je anders bent. Ik noem twee voorbeelden. Voor mijn opleiding reis ik bijna dagelijks met de trein. Dan zit ik in mijn eentje in een coupé: nog drie plaatsen over. Mensen kijken en gaan dan toch ergens anders zitten waar het drukker is. Onlangs is er een nieuwe beveiliger aangesteld op mijn school. Iedereen loopt naar binnen maar ik word tegen gehouden en moet mijn schoolpas laten zien. Van nature ben ik niet agressief, vaak lach ik deze gebeurtenissen weg. Maar ik kan me voorstellen dat het anderen minder goed lukt om hiermee te dealen”.
Aan het einde van ons gesprek kijkt Abdel-Ilah verder in de toekomst en hoopt uit de grond van zijn hart dat hij dan een trotse vader is van wie de kinderen niet meer hoeven mee te maken wat hij heeft meegemaakt.
Ook ik hoop uit de grond van mijn hart dat hij gelijk krijgt.
(auteur Ida Kersten)
