Ontmoetingen (20) > Bert Pansters

(uit Wijkblad Donderberg, december 2018, door Ida Kersten)

Vandaag heb ik een gesprek met de stille kracht achter het wijkblad van de Donderberg: Bert Pansters. Net op tijd want deze maand stopt Bert met zijn jarenlange inzet voor ons wijkblad dat uniek is in zijn soort.

Vóór we stilstaan bij de geschiedenis van het wijkblad neem ik u mee naar de tijd dat Bert nog een kleine Bert was en samen met zijn vriendjes de buurt regelmatig trakteerde op kattenkwaad. Vrij snel na de geboorte van Bert op 15 november 1947 in het centrum van Roermond, verhuist het gezin naar het Veld en vervolgens naar de Venlose weg. “Eigenlijk heb ik een leuke jeugd gehad. Samen met mijn vriendjes konden we naar hartenlust ravotten en soms verdwenen er ook wel eens appeltjes en noten van de veiling. Mijn vriendjes van toen zijn nog steeds mijn vrienden. Toen ik ouder werd, heb ik samen met hen mij uitgeleefd in het uitgaansleven van Roermond en ben ik verliefd geworden op mijn toekomstige vrouw, Marianne”.

Naast plezier maken, moet er natuurlijk ook gewerkt worden. Zijn eerste baan is bij Verstappen, een groothandel in levensmiddelen. “Voor mij was dat een leuke baan, vooral het contact met de winkeliers. Ik verdiende 400 gulden en ik was tevreden. Toen ik trouwde in 1969 met Marianne wilde ik wel opslag. Dat lukte niet. Op advies van mijn schoonvader solliciteerde ik en werd ik aangenomen bij de PLEM (Provinciale Limburgse Elektriciteit Maatschappij). Het hele ontwikkelingsproces van PLEM via een fusie met Limagas tot Mega Limburg en uiteindelijk tot de huidige bedrijven Essent en Enexis heb ik meegemaakt. In verschillende functies heb ik er met veel plezier gewerkt tot mijn pensionering in 2012”.

Stop, ik ga te snel. Ik schrijf al over zijn pensioen en hij is nog maar net getrouwd. Dus even de film terugdraaien.

Kort na hun huwelijk, zo’n 49 jaar geleden, gaan Bert en Marianne wonen in een flat in Eigenhaard. Met hun twee jonge kinderen, Barry en Danny, is de flat snel te klein en stappen ze over naar een woning in de Componistenbuurt. In de woning hebben ze het met hun viertjes erg naar hun zin tot het noodlot toeslaat. In 1979 wordt bij Barry, hun oudste zoon, een hersentumor ontdekt. Er volgt een ingrijpende operatie en een verblijf van 4 maanden in het De Wever ziekenhuis in Heerlen.

“Het was een emotionele periode, vertelt Bert. We hadden toen nog geen auto. Maar een van mijn vrienden bracht mij elke dag naar het ziekenhuis. Dat noem ik nog eens vriendschap. Na een lange revalidatieperiode thuis kan Barry terug naar school. Toch verliezen we alle hoop op een definitieve genezing als enkele jaren later Barry weer ziek wordt. Voor ons allen was het een moeilijke periode, maar vooral voor Marianne. Ik was overdag naar mijn werk. Zij heeft hem thuis verzorgd tot zijn dood in 1984. Nog steeds ga ik elke week naar het kerkhof. Ik brand een kaarsje en verzorg zijn graf en de andere familiegraven. Het is goed zo”.

Het wordt even stil. Ik denk:” Wat moet ik nu nog vragen aan een man die zo juist de meest heftige gebeurtenis uit zijn leven aan mij heeft verteld?”. Toch pakken we de draad weer op. Dat wil Bert ook graag want hij is nog lang niet uitverteld. “Je zal het misschien niet willen geloven, Ida, maar eigenlijk heb ik nooit veel interesse in het vrijwilligerswerk gehad. Tot ik, 20 jaar geleden werd aangesproken door Karel Linnartz, op een informatie avond van Wonen Zuid over de eerste renovatie van de woningen in de Componistenbuurt. Hij vroeg of ik geen lid wilde worden van de bewonersgroep. Van het een kwam het ander. Moeten we geen maandblad hebben van de Componistenbuurt? Wil jij dat niet doen, Bert? In 2005 vroeg de wijkraad: wil je niet een blad maken voor de hele wijk? Dat wilde ik wel en meer.

Lid worden van wijkraad zodat ik mee kon denken over de ontwikkelingen in de wijk. Van 2013 tot 2016 ben ik voorzitter geweest van de wijkraad. Onder mijn voorzitterschap zijn vele burgerinitiatieven gerealiseerd zoals de examentraining, de ontmoetingsruimte, de Woonzorgbrigade, welkom in de wijk enz.”.

Even terug naar de geboorte van het wijkblad Donderberg in 2005. Omdat de redactie volledige zeggenschap wil over de inhoud wordt in 2007 door hen besloten om het wijkblad in eigen beheer uit te geven. De Stichting Wijkblad Donderberg is dan een feit. Maar een wijkblad komt zo maar niet uit de lucht vallen. Er moet hard gewerkt worden door velen onder wie Bert. Dat harde werken levert een prachtig resultaat: een kleurrijk verzorgd wijkblad waarin alles te vinden is over het wel en wee van de Donderberg en nog veel meer. In 2018 bestaat het wijkblad 13 jaar en nu in december wordt het 115de nummer uitgebracht.

Waarom stop je dan Bert? Bert aarzelt. Ik hoor hem denken: Ja, waarom stop ik eigenlijk? “Hiervoor zijn drie redenen. In de eerste plaats vind ik het tijd om een beetje te gaan afbouwen. Ik ben al jaren bezig om mijn huis op te knappen. Daarvoor heb ik nu te weinig tijd. Verder is het vertrek van Hans Vas een behoorlijk verlies voor de inhoud van het wijkblad. Hij zorgde voor veel leuke artikelen en gedichten. Tenslotte is er nog de financiële onduidelijkheid en onzekerheid over de toekomst van het wijkblad. Als de financiële bijdrage van de gemeente dan wel het WOP (Wijkontwikkelingsplan) minder wordt of verdwijnt, dan is het niet meer mogelijk om een wijkblad zoals we dat nu kennen, uit te brengen”.

Vind je het niet spijtig om te stoppen met het wijkblad? “Ja en nee. Ja, omdat het toch een mooi product is van en voor de bewoners van de Donderberg. Nee, omdat ik dan meer tijd heb voor het opknappen van mijn huis en andere activiteiten op de Donderberg en daarbuiten.”

Het is duidelijk voor mij. Bert gaat voorlopig niet verhuizen en hij zal nog lang actief blijven in de bewonersgroep van de Componistenbuurt, in het Buurt Preventieteam Donderberg en in nog veel meer initiatieven.