Als de relatie van Ricardo Hendriks (27) een paar jaar geleden op de klippen loopt, staat hij plotseling zonder inkomen en zonder dak boven zijn hoofd op straat. Hij vraagt zich af waar hij moet gaan wonen en wat er van zijn leven zal worden. Het lijkt inmiddels lang geleden. Met een appartement op de Donderberg en een leuke baan heeft Ricardo er weer zin in.

“Meneer? Mijn kluispasje ligt nog in mijn kluisje. Kunt u mij helpen?”, is maar een van de vele vragen waar Ricardo als conciërge van Niekée Roermond dagelijks mee te maken heeft. Hij doet ook klein onderhoud en biedt ondersteuning aan het personeel. Vóór half negen en in de pauzes is hij vooral met de leerlingen bezig. Meestal voor praktische zaken, maar leerlingen vragen hem ook weleens om relatieadvies. “Een relatie doe je samen, zeg ik ze dan. Er is geen ‘ik’ in een relatie. En als je samen ruzie hebt, is het meestal maar voor even”, vertelt Ricardo. Dat het ook anders kan lopen, weet hij als geen ander. Nadat zijn relatie is stukgelopen, logeert Ricardo een tijdlang bij vrienden, zonder een eigen thuis te hebben.

Op volle kracht vooruit
“Vroeger was ik heel koppig”, geeft Ricardo toe. “Ik was te trots om hulp te aanvaarden en dacht dat ik het zelf wel kon oplossen. Dat hing samen met hoe ik naar mijn leven keek. Ik was alleen maar bezig met wat er in het verleden was gebeurd. De rotte dingen die me waren overkomen. Ook toen ik nog een kind was. Van de ene op de andere dag was ik het moe om alleen maar achter me te kijken. Ik besloot: nu kijk ik alleen nog vooruit. Dat was een hele opluchting. Ik hoef het niet alleen te doen.” Ricardo komt in de tijd dat hij het moeilijk heeft in aanraking met Moveoo. Een organisatie die mensen beweegt opnieuw grip op hun leven te krijgen. Via het hersteltraject krijgt Ricardo een appartementje toegewezen op de Donderberg, waar hij nu nog steeds woont.

“In het begin wist ik niks van de dingen die je als conciërge moet doen. Ik leerde alles wat ik maar kon leren.”

Vrijwillig thuiszitten
“Vervolgens zat ik de hele dag alleen maar thuis in dat appartement”, vertelt Ricardo. “Ik leefde van een uitkering. Eigenlijk vond ik het heel gek dat je zo veel van de gemeente krijgt en er niets voor terugdoet. Ik wilde vrijwilligerswerk doen om iets te betekenen voor de medemens.” Via de gemeente komt Ricardo in contact met Dieter Rijnaarts. Hij zorgt ervoor dat Ricardo zijn VCA certificaat kan behalen. Een certificaat voor veiligheid, gezondheid en milieu dat met name in de bouw verplicht is. Dieter helpt Ricardo ook bij het vinden van een vrijwilligersplek die bij hem past. Zo belandt Ricardo op Niekée. “In het begin wist ik niks van de dingen die je als conciërge moet doen. Ik leerde alles wat ik maar kon leren. Acht maanden later kreeg ik een contract. Nu kunnen ze hier niet meer zonder mij!”, grapt Ricardo. Met Dieter heeft Ricardo nog regelmatig contact. “Dan komt hij langs en kletsen we bij. Ik ben officieel niet eens zijn klant meer, maar hij wil zeker weten dat het goed met me gaat. Binnenkort kan ik hem vertellen dat ik weer een nieuw jaarcontract heb!”

Stapje voor stapje
Ricardo heeft in zijn leven lange tijd veel moeite gehad om met mensen om te gaan. Voor Dieter juist dé reden om voor Ricardo een werkplek tussen de mensen te zoeken. “Groepen mensen maakten me bang. Ze gedragen zich onvoorspelbaar. Op Niekée heb ik stapje voor stapje geleerd met leerlingen om te gaan. Mijn collega’s hebben me daar heel erg bij geholpen. Als vroeger leerlingen het bloed onder mijn nagels vandaan haalde, ging ik naar huis. Dat kon ik niet aan. Nu doe ik dat niet meer. Ik blijf en ga het gesprek aan. Omdat ik niet meer zo bang ben, ben ik ook een stuk spontaner. Vorig jaar was er een keer een groot waterballonnengevecht met de leerlingen. Ik had de megafoon vast en riep: diegene die een waterballon naar mijn hoofd gooit, krijgt een uur corvée. Nog geen minuut later leek ik het net of ik in het zwembad was gevallen. Maar ik heb ze goed terug gepakt hoor!”

Mensen zijn onvoorspelbaar
Toch blijft er voor Ricardo een verschil met de leerlingen op school en de mensen buiten, bijvoorbeeld op de Donderberg zelf. “Soms vind ik grote groepen die ergens staan niet prettig en kan ik daar nog steeds moeilijk me omgaan. Vroeger was de Donderberg ook echt gevaarlijk”, vertelt Ricardo. “Dat is nu echt niet meer het geval. Dus ik weet inmiddels wel dat er niets zal gebeuren. Ik heb nog nooit problemen gehad. Het is juist een rustige wijk waar veel initiatieven door de bewoners worden genomen. De verschillende mensen die er wonen laten elkaar gewoon in hun waarde.”

Een open weg
Wat ligt er nog voor Ricardo in de toekomst? “Misschien dat ik ooit nog terugga naar Reuver, waar ik opgegroeid ben. Maar dat zie ik dan wel. Voor nu zit ik hier heel goed op mijn plek. De Donderberg is fijn om te wonen, helemaal nu de huizen zijn gerenoveerd. Het winkelcentrum zo dichtbij is handig. En ik woon vlakbij mijn werk. Ik heb fijne collega’s en het werk is leuk. Mijn grote droom is vrachtwagenchauffeur worden, maar ik heb nog geen rijbewijs. Als ik mijn leven helemaal op de rit heb, kan ik weer verder kijken. Dan kan ik nadenken over trouwen en misschien zelfs wel kinderen. Op de Donderberg zijn een heleboel kansen. Je moet ze zelf zien en zelf oppakken. Alleen of met de hulp van een ander.”

Moveoo
Ben je plotseling op straat komen te staan of dreig je dakloos te raken? Dat kan iedereen overkomen. Als je er zelf niet uitkomt, heb je soms hulp van anderen nodig.

Ga naar de website van Moveoo en bekijk wat zij voor je kunnen betekenen.