Maar niet heus natuurlijk. Tenslotte zijn het merendeels wijkbewoners die “ons kent ons’’ je ontvangen. Hoewel… Er zit dus ook een zeker procent ‘hotemetoten’ in dit comité en zeker als je voor het eerst een aanvraag doet, zoals mijn collega Julia, vraag je je wel af wie dit zijn en wat ze moeten en of je ’t wel goed doet enz. Deed u ’t al ‘s? Niet? Ik zou bijna zeggen: dan wordt het tijd want het is geld VOOR ONS waar we over kunnen beschikken als we met een goed plan komen. Wij gingen dit jaar weer voor een barbecue in de Ontmoetingsruimte. Nou ja, op ons terras dan. Dat was vorig jaar een groot succes en we zijn allemaal arm, dus het is te proberen iets los te peuteren.
De gangen van de Donderie fungeren als wachtkamer. Als er meer aanvragers zijn, zit je daar te wachten. Als je geluk hebt, want soms staan er geen stoelen en dan hang je maar wat op de verwarming. Ik denk dat het comité tevoren de aanvraag al bespreekt: geen idee waarom je anders moet wachten, zoals nu, als er niemand voor je is. Minstens tien mensen ontvingen ons. Iemand van Wonen Zuid, van Wonen Limburg, de Wijkregisseur en de nieuwe (interim)manager van het WOP en verder wat harde werkers uit de Wijk zijn erbij. Koffie wordt je niet meer aangeboden. Eerder wel, maar dat hebben ze schijnbaar afgeschaft. Kost ook weer meer tijd natuurlijk. De dames en heren staan er altijd opvallend positief in en proberen je over hun streep te trekken, m.a.w.: ze gunnen het je van harte, dat gevoel heb je van alle kanten. In het geval van de Ontmoetingsruimte hebben wij één keer het niet gekregen.
Meestal krijg je het wel denk ik. Nogmaals: ze zijn erg met je begaan, dus als het effe kan lukt het: het zijn geen ouwe zeuren over onzinnige dingetjes, dat moet gezegd worden. Ze vragen je allereerst wat je komt doen. Je denkt dan: dat weten jullie toch al, want je bent begonnen, een poos geleden, met een schriftelijke aanvraag en die hebben ze van Sami van Wel.kom (ook erbij dus) allemaal opgestuurd gekregen. In ons geval waren we wat vergeten in de aanvraag en konden we dat ten eerste roepen. Dan reken erop dat ze altijd wat te vragen hebben. Het is nooit okay, ajuu prima, je hoort het wel. Nee, in zón groot comité is er altijd wel wat natuurlijk.
Maar nogmaals: zinvolle vragen.
Vroeger moest je perse met meerdere mensen komen, maar nu mag je het ook alleen doen geloof ik. Enfin wij waren met z’n tweeën en gelukkig kreeg Julia mijn collega ook af en toe echt het woord.
Na een minuut of vijf tot tien gemiddeld zeggen ze dat je bedankt bent en dat je de uitslag, morgen of overmorgen krijgt.
Vroeger kon je op de gang wachten en hoorde het meteen. Enfin, niet getreurd want het comité is zo lek als een mandje: er zit altijd wel iemand bij die je al eerder wat laat weten…., later op de avond. Het zijn ook net gewone mensen tenslotte in zo’n club. Ik hoop dat u zich na het lezen van dit alles ook geïnspireerd voelt een gokje te wagen. Want wat ik nog vergeet en wat ook van groot belang is: het is ook gewoon LEUK om te doen zo’n aanvraag. Het is een goeie sfeer en helemaal Donderberg als je ‘t mij vraagt: open naar alle kanten en alles honorerend wat de communicatie tussen ons bewoners van deze te gekke wijk (mag ook wel ’s gezegd) ook maar énigszins kan bevorderen.
© Hans Vas – uit Donderberg Wijkblad, editie juli 2018
