Was tot in de puntjes verzorgd. Als je met een rammelende maag naar huis ging had je het aan jezelf te danken. Maar daar kwam je niet voor. Neemt niet weg dat de catering van Maximina TOP was.
Tweede centrale dingetje was de onthulling/inwijding van de onlangs door de Moestuinmensen gerealiseerde twee tuinbakken op pootjes. Dit voor mensen die door lichamelijke problemen niet zo makkelijk of helemaal niet kunnen bukken bij een gewoon tuintje op de grond. Een gewèldig idee natuurlijk.
De good old wethouder IJf was ter plekke om het officieel te bezegelen, want eigenlijk had de burgemeester (beschermvrouw van de tuin) het beloofd, maar die was verhinderd. Petra en Marjo, de twee dames in kwestie, trotse huurders van de bakken, waren zó dolgelukkig ermee dat de waterlanders rijkelijk vloeiden.
HET moment suprème was het erop timmeren van de nummers van de bakken door de oud wethouder. H 1 en H 2. En iedereen verbaasde zich over de enòrme planten die al in deze bakken staan te stralen in een paar weken tijd. Liters Pokon! Of pure liefde? Wellicht een mix.
Verder verliep het Praatcafé als vanouds: je kon rondgeleid worden langs de diverse plekken in de tuin en /of je kon netwerken/kletsen, met wie je maar wou of toevallig bij je in de buurt stond. Het heeft vast wel weer wat nuttige contacten opgeleverd. Tegelijkertijd zijn er veel mensen die je nooit ziet natuurlijk omdat het makkelijk af te doen is als “het zoveelste potje ouwehoeren”. Zit wat in, maar ja mensen het zijn de kleine dingetjes die het nog steeds doen en die kunnen als verrassing overal opduiken, zelfs in een georganiseerde kletssessie.
Over verschillen gesproken. Je komt ook mensen tegen die de Moestuin maar een puinhoop vinden. Bezien van de weg af dan, dat wel, want de meesten van hen zijn er nooit de groene drempel overgegaan om zich werkelijk te vergewissen. Kan. De opzet is namelijk nogal wild. Als je van keurig strakke aangelegde tuinen houdt, waar je dagelijks de meetlat langs moet leggen om het goed te houden, ben je hier aan het verkeerde adres. Men gaat hier duidelijk voor de nieuwe chaos: fleurig, geurig, kleurrijk, wild, slechts hoognodig wat ingetoomd, zichzelf ontplooiend, niet perse altijd binnen de perken en ga maar door.
Je moet er van houden natuurlijk en niet elke Donderberger is van deze opzet. Tsja. Je kunt het niet iedereen naar de zin maken. Feit is dat het een bloeiend geheel is onze Moestuin en dat er heel wat af wordt genoten met elkaar daar en daar gaat het toch om. Ik vind het en inspirerende plek, kun je zeggen/vinden wat je wilt. En wàt een werk is er verzet weer om die hoge bakken te realiseren. Petje af.
© Hans Vas – uit Donderberg Wijkblad, juli 2018
