De twee heren die op woensdagmiddag 14 maart 2018 in de Donderie een tamelijk druk bezochte lezing gaven over Veiligheid in de Woonomgeving, zullen het hier in dit Wijkgebouw wel uiterst ONveilig hebben gevonden.

In alle zalen was op die middag zo ongeveer wel wat of heel veel te doen, alle deuren stonden overal wagenwijd open, iedereen liep op de meeste plekken vrij in en uit. Oh en als klap op de vuurpijl, moesten de deuren en hekken naar buiten ook meer dan normaal open staan, want bouwvakkers waren rondom alle randen van de fundering van de Donderie aan het verbeteren. Zelf kon ik, ook door die drukte, maar een half uurtje al dit interessants (zonder meer) wat ze vertelden tot me nemen. Op dat moment zat ik daar alleen met een blocnote en een pen. M’n rugzak met m’n beurs erin stond voor iedereen te kapen in de open Ontmoetingsruimte. Was ik ongerust?

Niet echt. Toegeven, ik zet m’n fiets aan twee sloten in het fietsenrek want het regent gestolen fietsen, wat de heren ook aangeven in hun folder en dat is waar.

Maar dat je NOOIT meer je huis kunt uit gaan en de voordeur ook maar eventjes open kunt laten staan is toch meer iets héél persoonlijks vind ik. Want het heeft niet alleen met veiligheid te maken maar ook met vertrouwen.

En als we toch zo nodig met z’n allen steeds meer voor, aan en in elkaar moeten participeren, waar kom je dan met als basis WANtrouwen? Want dat ligt in het woord ONveilig a.h.w. besloten, ze bestaan niet zonder elkaar. Het leven is een gok en VAAK een kwestie van blind vertrouwen denk ik.

U mag er 1000 keer anders over denken natuurlijk. Maar ik mocht toevallig over deze lezing iets schrijven nu en u niet. Als ik hun folder opensla is het eerste wat ik lees dat we voor een ‘Certificaat Veilige Woning’ kunnen gaan. Alweer een ‘cursus’. Volgens mij denken alle professionals (de hele overheid), dat wij vrije burgers ons de hele dag maar wat lopen te vervelen en blij zijn met dat overaanbod van alle kanten. Net zo goed als dat je geen 5 minuten ergens aan kunt hebben deelgenomen of je krijgt het verzoek een enquête in te vullen over ”wat vond u er van?’’. En volgens mij als we later aan de hemelpoort komen (of hellegat of de likkende tongen van ‘t vagevuur respectievelijk…) is het eerste wat ze vragen, of we onze Klantenkaart bij ons hebben. “Nee, want die wou ik niet en nu nog steeds niet”. We dwalen af. Oh en wat ik wou zeggen – vaste lezers van dit blaadje zullen het onmiddellijk begrijpen dat ik een heftige grimlach moest onderdrukken: om dat Certificaat te krijgen moest je op elk verdieping van je huis o.a. een rookmelder hangen….!
Gelukkig heeft een flat maar één verdieping…

Zoals gezegd: na een half uur verlaat ik deze lezing al: Interessant heren maar aan mij niet besteed; ik voel me ont zettend veilig op de Donderberg.
U ook? Hoop ik.

© Hans Vas – Donderberg Wijkblad, editie april 2018