Onze trouwe viervoeters
Horen die ook al bij “Natuur”? hoor ik u al mopperen. Tsja lieve mensen, net als wijzelf vrees ik. Onlosmakelijk. Zeker in onze wijk. Hoeveel zouden er zijn? Paar duizend? Lijkt me niet overdreven. Alleen hier in de flat zitten er al een stuk of twintig denk ik. Als je gaat tellen dan schrik je. Of je geniet. Afhankelijk van hoeveel je van ze houdt natuurlijk.
Laten we daarbij één ding vooropstellen: ze zijn wie ze zijn. Maar wat wij ervan merken is in hoge mate van hun baasjes afhankelijk en kunnen ze zelf niks aan doen. Zo ken ik heel veel ontzettend lieve Pitbulls. Lievere hond kun je je bijna niet voorstellen. Echt van die droppies. Wedden dat u er net zoveel kent die super niet te vertrouwen zijn? Hoezo de invloed van die baasjes? Ik ben er bang voor. In wezen schatten van beesten. Maar je hebt ze verpest voordat je ‘t weet. Je laat ze b.v. niet genoeg uit. Gaat niet ver genoeg met ze lopen. Veel honden hebben erg veel beweging nodig. Ze kunnen hun energie dus niet genoeg kwijt. Of je laat ze dag in dag uit alleen. “Kan ie tegen” hoor ik u al zeggen. Maar tegelijk bouwt ie wellicht andere dingen op waar u niet zo goed tegen kan…
Bij buurtonderzoeken komt onze hond al snel als overlastgever nummer één uit de bus. Ten eerste wat betreft zijn manier van communiceren: blaffen dus. Erger dan de altijd klussende buurman (boren, schuren, zagen) bijvoorbeeld. Een hele dag of nacht ‘n blaffende hond wordt niemand vrolijk van, u kent het ongetwijfeld allen. En dan de poep. In de lift b.v. of in de hallen, laat je hond wat vallen. Vervolgens ruim je dat niet op. Er staat geen naamkaartje bij, uw buurvrouw heeft ook een hond en voelt de mensen al denken: “zal wel van haar zijn alweer…” Ook dit herkent u ongetwijfeld. Opruimen is ook veel werk. Maar ja, hoort dat niet gewoon bij het feit dat je nu eenmaal je verantwoordelijkheid als eigenaar hebt? Je kindje laat je toch ook niet de hele week met dezelfde luier lopen? Anders had je toch geen kindje genomen? Of bij het Cruyff-court b.v. Daar mag je nog steeds met je hond omheen lopen. Een groot goed, behalve als de sporters door jouw drollen lopen te glijden. Hoezo handhaving?
Als je dit zo schrijft voel je je al snel een zedeprediker. Deed ik het dan zo goed toen wij nog een hond hadden? Echt niet. Ik vond dat drollen vangen in een zakje ook absurd en die drollenbakken met die zakjes die wij moesten plaatsen en bijhouden, vond ik ondingen die ze wat mij betreft nooit hadden moeten uitvinden. Bij het vervangen van de grote vuilniszak die erin hangt kreeg ik ze wel open, maar nooit meer dicht daarna… Maar goed dat is al jaren geleden en de wereld is alleen maar voller en hectischer geworden… Ik vond het nòg absurder toen de meneer die hier in de flat woont en die z’n hondje alleen maar naast z’n scootmobiel kon uitlaten, een dikke bon kreeg van meer dan 100 euro omdat ie weer geen zakjes bij zich had….
Handhaving… Maar als ik die zelfde rode zakjes langs de weg zie liggen, in de goot, gevuld en wel of tussen de struiken… Denken mensen echt dat dat de oplossing is? Begrijpen we niet dat een drol in een zakje helemaal niet meer verteerd? Dat die dan nog beter gewoon in de vrije kan blijven liggen? Dat zakje werkt alleen als we het in die bak dumpen of mee naar huis nemen. En nou ja, je krijgt er met dit weer (half februari, koud) in elk geval wel warme handen van…
© Hans Vas – Donderberg wijkblad, editie maart 2018
