ONZE TROUWE SFINXEN…
Want dat zijn het toch wel, hoe je het ook draait of keert, zeker in een flatgebouw: er zitten er misschien wel 50, maar je hoort of ziet ze nauwelijks of nooit. Katten mensen, poezen. Als we het de vorige keer over de honden hadden als deel van de Donderbergse natuur, zou het onterecht zijn de katten niet te noemen. Wel vijftig? Overdreven? Nou niemand weet het natuurlijk. Maar door de jaren heen dat ik hier woon ken ik verschillende mensen die zogenaamd één kat hadden, maar als je er dan over de vloer kwam, waren dat er in totaliteit een stuk of tien of twaalf of noem maar op (die je ook niet te ZIEN kreeg meestal, want de meesten (hoeveel?) kropen overal onder om jou te mijden): “niet verder vertellen…!” En ik sprak pas iemand die vertelde dat er ergens een appartement is waar een stuk of 12 konijnen huizen!
Mensen…, onze grenzeloze Donderberg heeft nog altijd een oneindige voorraad verrassingen in petto! De enigste echt zichtbare katten wonen bij diegenen van je buren waar je wel ’s een poes op de vensterbank (of radiator – want venster-banken hebben we hier oorspronkelijk niet) ziet liggen: dat zijn er al tientallen.
Wat over de galerij voorbijkomt is hun enigste afleiding tenslotte, van hun toch gekooide bestaan, dus ze zijn maar wàt nieuwsgierig of kijken met grote angstogen als jij passeert. Mijn nieuwe buur uit niet-Nederland (ik ben even kwijt welk land precies) hebben er ook plotseling eentje in een doos voor/bij het keukenraam: een witte angora of liever een gore angora, maar wellicht is dat toch de oorspronkelijke (bijzondere buitenlandse?) kleur. Tegelijkertijd vraag ik me af of er ook zoiets als kattenbelasting bestaat. Dus: of je eigenlijk moet melden bij de gemeente dat je er eentje (of meer!) aan hebt aange-schaft net als bij de hondenbelasting.
Geen idee.
Dan de katten op de balkons. Dat is een verhaal op zich. Wij hebben namelijk ronde buizen bovenop de balkonhekken en daar blijf je zelfs als kat niet zo makkelijk op zitten en tòch doen ze dat, als ware acrobaten. Hoef je je hart niet bij vast te houden dus, behàlve als je hem/haar ziet zitten op die buis op tien hoog of zo…! Ik kan me overigens geen enkele gevallen kat herinneren tot nu toe oh wonder, maar ik weet ook (lang!) niet alles natuurlijk. Tenslotte staan zelfmoorden ook nooit in de krant. Er zijn natuurlijk mensen die hun hele balkon bovenop van draadwerk hebben voorzien zodat Minoes raak kan lopen zonder hachelijkheden en trouwens je moet ook van alles bouwen om te verhinderen dat zij/hij bij de buren langs gaat natuurlijk. Een gedoe! Maar als liefhebber heb je er dat voorover. En daar sla je de spijker op de kattenkop: zijn ze wel gelukkig al die toch meestentijds opgesloten flatkatten? Wederom: geen idee. Een kat is een sfinx en uit zich niet zo gauw wat dat betreft. Een hond blaft of jankt gewoon alles bij elkaar en dan weet je het wel, maar deze ondoorgrondelijke wezens….
Dus lieve mensen: hoeveel oh hoeveel katten zal de hele Donderberg wel niet rijk zijn? We zouden schrikken als we het wisten. De asiels puilen uit van de verlaten poezen, van de nestjes die over zijn etc. Hoe zou de Donderberg eruitzien als je met een soort camera ineens alles kon weglaten behalve de katten die overal zitten? Het zijn er vast wel een paar duizend schat ik. Of misschien valt het mee. En zijn er trouwens nog van die plekken in onze wijk waar het krioelt van de zwerfkatten? Of is dat allemaal opgelost? Goed, een waardeloos stukje dit keer eigenlijk, want u merkt het al: ik weet er weinig zinnigs over te melden. Desondanks en hoe dan ook: veel geluk met uw sfinxenbeest en graag horen wij de verhalen van u die er àlles vanaf weet!
© Hans Vas – Donderberg Wijkblad, editie april 2018
