Als ik de foto’s download, ben ik toch weer in de war: zijn het nou Kauwtjes of Zwarte Kraaien? Ik DENK het allemaal zo goed te weten… Okay we houden het op KRAAIEN (tot de familie horen ze sowieso dus), dan is het altijd in orde. Die zijn vorige jaar in Mei met een hevige voorjaarsstorm uit hun nest gewaaid. En liefdevol geadopteerd door Daniëlle en haar twee zonen Ramon en Zino. Net als een jonge ekster die ook op dat moment aangewaaid kwam.

Letterlijk dus. Hoewel Daniëlle van kinds af aan in de vogels zit zeg maar, was het toch wel even de vraag wat zijn het voor jonge vogels en hoe krijgen we ze vervolgens groot. Eerst met allerlei You Tube filmpjes met jonge vogelgeluiden erachter zien te komen wat zijn het precies voor soorten. Dan dat babygekwetter aan laten staan tijdens het voeren om de jonkies op hun gemak te stellen. Vervolgens spuitjes halen bij de apotheek en die vullen met een kattenvoer in water oplossing. Inmiddels zijn het grote krachtige mooie vogels: gehecht aan hen en aan elkaar natuurlijk en heten ze Sporty, Spice en Mickey. Elk van de vogels heeft zo z’n eigen liefde binnen de familie, want een vogel kiest z’n baasje zelf uit zegt Daniëlle.

Het zat er al vroeg in bij haar. Hoewel de familie vooràl een Crossmotor-liefde heeft, was haar vader van het type wat van alles mee naar huis bracht en dat waren op zeker moment drie grote Amazone Papegaaien. Nou en daar heeft Daniëlle haar hart aan de vogels verloren. Naast de kraaien en de ekster heeft ze nog steeds ook allerlei papegaaitjes in een paar soorten en maten. De één nog mooier gekleurd dan de ander. Onder meer een Chico is erbij die de jongste zoon als baasje uitkoos en dan ook ene Adje, maar dat is niet goed geschreven, want staat voor een vogel met behoorlijk adhd, dus het is eigenlijk ADHDje.

Die papegaaitjes /kaketoe-achtigen of wat het ook zijn allemaal, zitten wel gescheiden van de Nederlandse vogels. In de nieuwe kooi middenin de huiskamer, die ze eigenhandig heeft gebouwd.

Dankzij de crossmotors kijkt ze niet op van wat ijzer- en laswerk meer of minder. Het ziet er prachtig uit, ook qua kleuren en verlichting. Er staat nòg een grote klimboom in de kamer, dus ze mogen ook vaak uit de kooi. En ze gaat buiten ook nog een nieuw verblijf bouwen, in de tuin.

Ze zijn de buren van de Woonkamer in de Mozartstraat en het toeval wil dat ik zelf ook nog, met mijn ouders, in dit blok huizen heb gewoond, toen ze gloednieuw waren. Als je de geschiedenis van die Donderbergse Componisten-blokken zou opschrijven, kreeg je een bont verhaal te lezen: wie en wat er niet allemaal gewoond hebben en goeie herinneringen aan die buurt hebben.

Grote wens van Daniëlle en zonen is ooit een Raaf te mogen houden. Maar ja dat is zo ongeveer de grootste kraaiachtige en zeer zeldzaam in Nederland, dus die kans is klein.

Het is gek wat zo’n lentestorm teweeg kan brengen. Wat dat betreft gaan we van het ene rampje naar het andere met al die extremen in het weer tegenwoordig. Maar ja, dat heeft dan wel weer voor een nieuwe levensvervulling van deze familie gezorgd. De poes Tijger van 18 jaar loopt tussen dit alles door alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Daniëlle groeide op in Fijnaart, waar Frans Bauer woont en met wie ze samen groot werd. Het lijkt alsof al die vogels “Heb je even voor mij’’ zingen: ze kunnen niet meer zonder deze familie en andersom ook niet. Volgens de regelen der wet mag het allemaal niet meer. Ik moet zeggen, dat kom je steeds tegen als je met volière liefhebbers praat. Er is een enorme tegenwerking van allerlei overheden, maar het is een soort mensen wat als de vogels zelf tussen alle mazen door toch hun vrijheden weet te vinden, te bevechten en te behouden. Een mooi huis!

Daniëlle en zonen, dank voor het inkijkje!

© Hans Vas – Donderberg Wijkblad, mei 2018