(uit Wijkblad Donderberg, april 2017, door Hans Vas)
De ene bol is de andere niet. Het is best ingewikkeld. Niet doen alsof je er verstand van hebt want anders is het weer een valkuil. Net zoals vruchtbomen snoeien, hortensia’s en lavendel, mos in onze grasvelden en klimop doet het overal – dus niet. Allemaal exclusieve vakgebieden waarvan velen beweren te weten hoe, maar het is met planten als met mensen: ze zij nèt weer allemaal een tikkie verschillend. Bij u doet uw Chinese Roos (Hibiscus) het altijd en u heeft hem al jaren en u vraagt of ik hem voor de vakantie wil verzorgen. Ik zet hem net als bij u op het oosten, met veel licht en hou me aan uw watergeefschema etc. Gevolg: binnen de kortste keren vallen alle knoppen, hij zit onder de luis enz. En tòch hebben wij allebei groene vingers… Het zij ook individuen, net als wij.
Maar we zouden het over bollen hebben.
Nu ik dit schrijf is het krokussentijd. Op het gras richting Nedam is het adembenemnd (u zag het vast, het vloog je aan): paars en wit door mekaar en ze staan te stralen in de maart-zon: je wordt er hartstikke vrolijk van als je er langs fiets. Maar dan kom je ter hoogte van flat Het Roosendael, langs dezelfde Donderbergweg bij de rotonde en daar staat slechts nog een handjevol te verpieteren. Ik kan me herinneren dat die op hetzelfde moment geplant zijn en ik meen dat die bij het Roosendael eens te vroeg zijn afgemaaid. (Voordat gemeenteopzichters languit over me heengaan: pin me er niet op vast). Want dat is 1 van de krokus-geheimen (bollen in het algemeen dacht ik): je moet ze volledig laten uitbloeien en laten afsterven en dàn pas afmaaien. Hartstikke jammer natuurlijk. Volgens mij stammen ze nog uit de tijd toen er duizenden tulpenbollen over de Donderberg zijn verspreid die ook al snel weer verdwenen.
Hoe dan ook, voor het volgend jaar, als u ooit weer van die bakjes krijgt voor uw verjaardag of wanneer ook, met van de vroeg voorgetrokken narcissen en blauwe druifjes, weet u wel. Wij hadden ze dit jaar bijvoorbeeld in de Ontmoetingsruimte als aardigheidje voor alle vrijwilligers. Enfin, als u geen tuin heeft, nóóit meer weggooien want de Kasteeltuinschool wil ze erg graag hebben en plant ze op het goeie moment in hun schooltuin en ze leefden nog lang en gelukkig. Dat hoorden we op het Praatcafé WOP Donderberg dat daar dit jaar werd gehouden en met het verzoek : hoort zegt het voort. Bij deze.
Oh en u kunt ze ook in de zeg maar wildebras stukken van onze plantsoenen in de grond stoppen natuurlijk.
Aan de zijkant van het oude Gotcha-terrein deed iemand dat bijvoorbeeld met sneeuwklokjes: het is zo langzamerhand wel tien vierkante meter witte vreugde geworden die daar staan te bloeien als allereersten. Of in de ruigte op de kop van de Hillenraedstraat, langs de Koninginnelaan: àl die kleine lichtpaarse krokusjes die daar massaal opkomen: schitterend; het lijkt wild, maar wij hebben geholpen en wij, de mensen, doen dus ook nog wel ’s wat goeds!
