(uit het wijkblad Donderberg, maart 2017, door Ida Kersten)
Ter gelegenheid van het 100ste wijkblad heb ik een gesprek met een bijzondere vrouw: Jopie Sonnemans. Ik ontmoet Jopie in de Lunastraat 1 op de Sterrenberg waar zij ruim twintig jaar met hart en ziel tweemaal per week met creatieve handvaardigheid haar cursisten weet te boeien. Maar laten we bij het begin beginnen.

Jopie is in 1934 geboren in Roermond. Zij is 6 jaar als de Tweede Wereldoorlog uitbreekt. Als 10-jarig meisje vertrekt zij samen met haar ouders en 2 zusjes tijdens de gedwongen evacuatie naar Drenthe. De tocht naar Drenthe is vreselijk: eerst in de sneeuw en bittere kou, lopen naar Swalmen, vervolgens in veewagens naar de trein die ook beschoten wordt. Eenmaal aangekomen in Drenthe wordt het gezin gescheiden en ondergebracht in drie families. Het is voor Jopie een zeer traumatische ervaring. Na de bevrijding keert het gezin terug naar Roermond: hun huis is vernield en geplunderd. Alles moet opgebouwd worden en dus gaat Jopie na de verlengde basisschool werken in een naaiatelier.

“Mam, dat is echt iets voor jou”
Naast haar werk volgt zij in de avonduren de 4-jarige handelsschool. Als het naaiatelier haar deuren sluit, gaat Jopie tot haar huwelijk in 1957 haar moeder thuis helpen die als coupeuse de kost verdient. Jopie en haar man worden de gelukkige ouders van drie kinderen. Als de kinderen ouder worden en haar directe zorg niet meer zo nodig hebben, gaat Jopie cursussen volgen bij het Centrum voor de Kunsten (voorheen de Vrije Academie Roermond). Vrij snel worden haar kwaliteiten opgemerkt en vraagt het CK of zij zelf cursus wilt geven. Haar jongste dochter moedigt haar aan en zegt: “Mam, dat is echt iets voor jou.”

Creatieve handvaardigheid
De naailessen aan Turkse en Marokkaanse vrouwen is voor Jopie de start van een indrukwekkende ‘cursus- carrière’ op het gebied van creatieve handvaardigheid. Niet alleen op de Donderberg maar ook in de omliggende dorpen laat ze op enthousiaste wijze cursisten kennis maken met het beschilderen van zijde, loodbewerking, bloemschikken, keramiek, weven, stof bedrukken, oude spullen omtoveren tot nieuwe creaties, enzovoort.

Alle cursisten zijn haar even dierbaar: van werkeloze jongeren tot allochtone vrouwen. “Waar het omgaat, is dat je aansluit bij de interesse van de cursisten en dat je als begeleidster op zoek blijft naar nieuwe onderwerpen en technieken”. En dat doet Jopie zelf ook. Vijf jaar geleden heeft zij een computer aangeschaft en computerlessen gevolgd. Het internet biedt haar de mogelijkheid om veelvuldig contact te hebben met haar ene zus in Australië en haar andere zus in Duitsland.

Grootste geluk
Nog steeds gelukkig is Jopie met haar rijbewijs dat zij op aandringen van haar man in 1987 op 53-jarige leeftijd gehaald heeft. Maar haar grootste geluk zijn haar drie kinderen, negen kleinkinderen en tien achterkleinkinderen. Is het leven dan alleen rozengeur en maneschijn geweest? “Nee, zegt Jopie. Er zijn ook zeer verdrietige gebeurtenissen geweest: het overlijden van mijn man in 2003 en van mijn zoon vijf jaar geleden. Dit verdriet blijft, maar je geeft het een plek in je hart en je gaat door met leven en genieten van al het geluk dat je nog hebt en dat is veel”.

Dit jaar wordt Jopie 83 jaar en als je haar hoort praten, heeft zij nog een heel leven voor zich. In dat leven is geen plaats voor gezeur en gejammer maar voor optimisme, creativiteit en humor.

Ben je nieuwsgierig geworden naar de cursus creatieve handvaardigheid? Neem dan contact op met Jopie Sonnemans, 06-22117080. Ze zal je met open armen ontvangen.

© Ida Kersten