(Uit wijkblad Donderberg, januari 2018, door Ida Kersten. Fotografie: Pieter Kersten)
Marlene Sokkari is een echte wereldburger. Na een verblijf in verschillende landen wordt Nederland haar thuisbasis. “Dit is mijn paradijs. Hier ga ik niet meer weg” zegt ze vol overtuiging. Maar waar en hoe lang geleden begon haar reis rond wereld?
Marlene, geboren in Puerto Cabello (Venezuela) op 28 april 1957, groeit op in een gezin met twee broers en een zus. Als een van haar broers naar Spanje verhuist, gaat ze mee “want ze wil de wereld zien”. Na een verblijf van een jaar keert ze terug naar Venezuela en gaat studeren aan de universiteit. “Destijds was de universiteit in Venezuela gratis, dus voor iedereen toegankelijk. Hoe het nu is, weet ik niet”.
Vanwege haar goede cijfers krijgt Marlene de mogelijkheid om als praktijkdocente les te geven in het vak ‘Computacion y procesamientos de datos’ (informatica en verwerking van gegevens) aan de universiteit. Niets staat een succesvolle carrière in de weg tot zij in 1983 samen met een vriendin op vakantie gaat naar Curaçao. Daar ontmoet zij de man van haar leven, geboren in Libanon en reeds vele jaren werkzaam op Curaçao. Na een jaar trouwen ze en hun huwelijksgeluk wordt compleet met de geboorte van twee zonen. Vrij snel vindt Marlene een baan als manager van een meubelzaak.
“Voor mijn zonen was Curaçao een ideale omgeving om meertalig op te groeien. Op school was de voertaal Nederlands. Daarnaast kregen zij ook Spaanse en Engelse les. Thuis spraken we Spaans en buitenshuis en op de televisie werd Papiamento gesproken. Buitenlandse series op de televisie werden uitgezonden zonder ondertiteling. Dus moesten ze goed luisteren om de series te kunnen volgen”.
Na een gelukkig verblijf van 20 jaar slaat het noodlot toe. Vanwege een ernstige vorm van astma en op doktersadvies stopt haar man met zijn werk in de fabriek. Wat nu te doen? Terug naar het geboorteland van Marlene, Venezuela, of terug naar het geboorteland van haar man, Libanon. Na veel wikken en wegen verhuist het gezin Sokkari naar Libanon.
Omdat hij niet kan wennen, gaat haar oudste zoon na 6 maanden, met een korte tussenstop in Venezuela, terug naar Curaçao waar hij inmiddels als zelfstandige cameraman werkt. In 2011 wilt haar jongste zoon naar Nederland om hier te studeren. Met zichtbare emotie vertelt Marlene dat ze met hem meegaat: “Ik was al een zoon kwijt en dat wilde ik niet meer”. Drie maanden later komt ook haar man naar Nederland.
Ze wonen nu 5 jaar op de Donderberg. Voor Marlene vraagt het spreken van de Nederlandse taal nog steeds een grote inspanning. Maar dat weerhoudt haar niet om actief te zijn als gastvrouw in de Ontmoetingsruimte waar zij met een charmant accent de bezoekers verwelkomt.
“We hebben natuurlijk zoals iedereen wel eens problemen. Maar problemen met godsdienst hebben wij nooit gehad. Onze oudste zoon en ik zijn katholiek, mijn man en onze jongste zoon zijn moslim. We vieren samen onze religieuze feesten”. Ja, zo kan het ook. Misschien is het een idee dat kleine en grote (wereld)leiders eens te rade gaan bij de familie Sokkari om te vragen wat hun geheim is?
